مقایسه توانایی دیداری فضایی، برنامه‌ریزی‌‌شناختی و حافظه کوتاه مدت در دانش آموزان با و بدون اختلال نوشتن

این مطالعه با هدف مقایسه نیم‌رخ‌های شناختی (حافظه‌کاری دیداری فضایی، حافظه کوتاه مدت و برنامه‌ریزی شناختی) درکودکان دارای اختلال نوشتن و عادی انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع علی-مقایسه­ای بود. جامعه آماری شامل دانش­آموزان پسر سنین7 تا  11سال دارای اختلال یادگیری خاص شهر اردبیل بودند که در مراکز اختلال یادگیری در سال تحصیلی 94-93 مشغول به تحصیل بودند. از بین دانش­آموزان30 دانش­آموز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. گروه بهنجار نیز شامل30 دانش­آموز بهنجار بود که با توجه به سن، هوش، وضعیت اجتماعی اقتصادی مقطع تحصیلی و عدم سابقه اختلال­های روان شناختی از بین چند مدرسه به منظور مقایسه با این گروه­ها همتا و با روش تصادفی انتخاب شدند. داده­ها با استفاده از مقیاس­های دیداری- فضایی بنتون، مازهای پرتئوس، فراخنای حافظه کوتاه مدت روبه جلو و معکوس وکسلر جمع­آوری و از طریق تحلیل واریانس چند متغیری (مانوا) تحلیل شدند. یافته­های این پژوهش نشان داد که دانش­آموزان دارای اختلال نوشتن در حافظه دیداری فضایی، برنامه‌ریزی شناختی و حافظه کوتاه مدت با دانش­آموزان عادی تفاوت معناداری دارند و در این مولفه­ها به صورت معناداری پایئن­تر از همتایان عادی خودبودند. بنابراین دانش­آموزان دارای اختلال نوشتن عملکرد پائین­تری نسبت به دانش­آموزان عادی در مولفه­های حافظه‌کاری دیداری فضایی، حافظه کوتاه مدت و برنامه‌ریزی شناختی دارند.